Pani Kasiu, chylę czoła... za siłę, za ducha walki, odwagę i ogrom samozaparcia. W kwestii pracy jest Pani dla mnie turbo - silną osobowością :)
Ta książka, ta rozmowa, nie są łatwą pogawędką przy kawie, to bardzo osobiste wyznanie przeżyć, doświadczeń, przepełnionych bólem, ale także żalem - nie da się ukryć, że system bezpieczeństwa, Sądownictwo zawiedli tutaj na całej linii. Zawiedli po prostu ludzie, chociażby osoby będące w czasie ataku na bohaterkę w sądzie, zamiast pomóc, odsuwali się od Niej, całą "robotę" z ratowaniem siebie wykonała oblana kwasem ofiara ataku.
Próbowałam, ale nie potrafię zrozumieć co kieruje stalkerem, mój widocznie zbyt mały umysł nie potrafi zgłębić w sobie takiej wiedzy, i pomimo tego iż rozumiem, że taka osoba jest chora, to nie umiem i nie chcę nawet tego zaakceptować, odzywa się zaraz we mnie instynkt obronny dla ofiar takich "ludzi".
Czytając to, przez co przeszła i z czym musiała się zmierzyć Pani Katarzyna pomyślałam sobie - a ja jęczę kiedy boli mnie głowa, kiedy mam zespół napięcia... dziś to wydaje mi się absurdalne, wręcz żałosne. Obiecałam sobie poprawę.
Z tej książki pomimo ogromu tragedii bije wręcz niewyobrażalna siła i chęć życia.
Pochłonęłam książkę w jeden krótki wieczór, nie mogłam od niej odejść nie docierając do samego końca.
Pani Kasiu... proszę mnie dobrze zrozumieć, cieszę się, że ta okropna historia trafiła nie na Panią, ale na osobę tak silną, ponieważ każda inna już na początku by się poddała.
Jestem pełna podziwu i z ogromną szczerością gratuluję bohaterce wygranej... bo w tej walce to Pani jest zwycięzcą...
Drogie Panie - wykonałyście kawał dobrej roboty.
Serdecznie polecam
